پژوهش صنعتی نو در راستای تولیدات شیمی ساختمان اتصالات قالب های مدولار و اسپیسر های بتنی

بررسی اثر استفاده از اسپیسرهای پلاستیکی بر نفوذ موضعی آب در بتن که طی آن به مقایسه اسپیسرهای پلاستیکی و بتنی نیز پرداخته می گردد:

تا مدتها محققان قبل از پی بردن به اهمیت ساختار شیمیایی بتن، در برابر حمله مواد مهاجم خورنده، مهمترین پارامتر تعیین کننده انواع خرابیهای بتن، مانند نفوذسولفاتها، کلرورها، کربناتها و سایر عوامل شیمیایی خورنده را میزان نفوذپذیری بتن میدانستند.
در واقع معیار نفوذپذیری را عامل اصلی خسارت دیدن بتن، در برابر حمله مواد خورنده شیمیایی معرفی میکردند. گرچه هنوز محققان در مورد این که کدام یک از ساختارهای فیزیکی یا شیمیایی عامل مهمتری در بحث دوام بتن مسلح میباشد اختلاف نظر دارند ولی تقریبا این موعوع ثابت شده است، در صورتی که بتوان بتنی ساخت که دارای نفوذپذیری کمتری باشد واملاح به راحتی در آن نفوذ نکنند، دوام بتن بالاتر خواهدبود.

نفوذپذیری که مهمترین مشخصه برای دوام بتن است به مشخصات ریز ساختار مانند اندازه، توزیع و ارتباط داخلی منافذ و ریزترکها مربوط میشود. به عبارتی هر چه میزان نفوذپذیری بتن کمتر باشد میتوان نفوذ عوامل تهاجمی به توده بتن و شروع واکنشهای تخریبی را کندتر عنوان نمود.

:مهمترین الزام در مقابله با عوامل مهاجم محیطی، رعایت پوشش بتنی آرماتور است که تنها به کمک استفاده از اسپیسر امکان پذیر است. علی رغم پژوهشهای کثیری که به جهت افزایش دوام بتن و عمر سازههای بتن مسلح شده است، به اثر اسپیسرها بر تشدید نفوذپذیری بتن در مکان قرارگیری اسپیسر کمتر توجه شده است.

احتمال عدم وجود چسبندگی بین بتن و اسپیسر، تجمع سنگدانه های با قطر کوچکتر در مجاورت اسپیسر (به عنوان ناهمگنی) و همچنین تفاوت خصو صیات فیزیکی و مکانیکی بتن و پلاستیک امکان تشدید نفوذپذیری در این نواحی را فراهم میکند. واضح است که با افزایش نفوذپذیری، پتانسیل خوردگی زیاد شده و متعاقبا عمر سرویسدهی سازه کاهش می یابد.

به دلیل اختلاف در جنس اسپیسرپلاستیکی و بتن، در مرز اسپیسر و بتن چسبندگی کافی وجود ندارد و لذا سیال از مرز مذکور به داخل بتن راه می یابد. این امر با افزایش سطح لخت اسپیسر (مرز بین اسپیسر و بتن) تشدید میشود. ضریب انبساط حرارتی اسپیسر حدود 16 برابر بتن است که این اختلاف در زمان کاهش دما و تغییر حجم بتن و اسپیسر منجر به گسترش ترک در مرز اسپیسر و بتن خواهد شد. لازم به ذکر است عرض ترک با افزایش دمای بتن ریزی، بزرگتر میشود.

با توجه به اینکه نفوذپذیری بتن مهمترین معیار در تعیین دوام بتن می باشد افزایش موضعی نفوذپذیری در نواحی قرارگیری اسپیسر منجر به کاهش دوام بتن بطور موضعی شده و تسریع خوردگی آرماتور را در پی خواهد داشت. این موضوع دردراز مدت روند خرابی سازه را تشدید میکند و منجر به کاهش عمر سرویسدهی سازه میگردد.

نتیجه گیری:
استفاده از اسپیسرهای پلاستیکی منجر به تشدید نفوذپذیری موضعی در ناحیه قرارگیری اسپیسر میگردد. در نتیجه عناصر مهاجم به سهولت به آرماتور دست می یابند و فرایندهای شیمیایی مخرب بسیار سریع تر از زمان پیش بینی شده آغاز می شود. این موضوع پتانسیل خوردگی را می تواند افزایش و عمر سرویس دهی پیش بینی شده سازه کاهش دهد.